Maria Montessori
urodziła się 31 sierpnia 1870 roku w małej miejscowości Chiaravalle we
Włoszech. Była jedynaczką, jej rodzice mieli bardzo skrajne poglądy – ojciec
był konserwatystą, matka natomiast była zwolenniczką nowoczesnego liberalizmu.
Montessori była wspierana przez matkę zarówno w pracy, jak i na studiach[1].
W wieku dziesięciu lat
Maria bardzo ciężko zachorowała. Jakby przeczuwając swoją misję do spełnienia
do zmartwionej matki powiedziała: „Nie martw się mamo, ja nie mogę umrzeć, mam
jeszcze tyle do zrobienia!”[2].
Intuicja ta rzeczywiście sprawdziła się, a świadomość ta dodawała Montessori
sił w pokonywaniu życiowych barier. Ciągle zaskakiwała rodziców, nawet przy
wyborze szkoły[3].
W wieku 12 lat zaczęła zastanawiać się nad studiami technicznymi, jednak dość
szybko zorientowała się, że jej powołaniem jest medycyna. Już w 1896 roku Maria
Montessori jako pierwsza kobieta we
Włoszech ukończyła medycynę i podjęła pracę naukową nad dziećmi upośledzonymi
umysłowo. Obserwując dzieci umieszczone w szpitalach psychiatrycznych
przeznaczonych dla dorosłych stwierdziła, że musi podjąć jakieś działania, aby
przywrócić tym dzieciom chęć do życia[4].
Był to czas, w którym
Montessori poznała Giuseppe Montesano. W 1898 roku urodziła syna, Mario,
którego po licznych naciskach ze strony rodziców oddała do rodziny zastępczej. Gdy Mario
skoczył 15 lat, matka z synem pojednali się.
W celu pomocy dzieciom
upośledzonym umysłowo Maria studiowała pracę dwóch Francuzów: Jeana Itarda i
Eduardo Seguina, których metody wykorzystała w Rzymie, w instytucie dla dzieci
upośledzonych umysłowo, w którym była szefem.
Pozytywne wyniki
zachęciły Montessori do kontynuowania pracy także z dziećmi zdrowymi. Po
skończeniu studiów antropologicznych Maria została dyrektorem przedszkola Casa
dei Bambini w rzymskiej dzielnicy San Lorenzo do którego uczęszczało 60 dzieci
w wieku od 3 do 6 lat. Maria Montessori poświęciła się tam obserwacji, co
pomogło jej przekazywać wiedzę nauczycielom, których kształciła.
W 1929 roku Maria
Montessori utworzyła, wspierane przez syna Międzynarodowe Stowarzyszeni
Montessori AMI, które funkcjonuje do dziś. Zaczęto również otwierać coraz
więcej szkół Montessori w różnych krajach z czego Montessori była bardzo dumna.
Sytuacja polityczna we Włoszech sprowokowała Marię Montessori do zamieszkania w
Hiszpanii.
W 1933 roku zostały
zamknięte szkoły we Włoszech i Niemczech. W 1934 roku natomiast odbył się
ostatni międzynarodowy kongres Montessori, w którym brał udział szwajcarski
psycholog, Jean Piaget, który w przeciwieństwie do Montessori interesującej się
zajęciami praktycznymi, poświęcał się badaniom naukowym i rozważaniom
teoretycznym[5].
Wojna domowa w
Hiszpanii sprawiła, że Maria Montessori
ponownie zmieniła miejsce zamieszkania i osiedliła się najpierw w Anglii, a na
kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej w Holandii. W 1939 roku wraz z
synem Mario opuścili Europę i udali się do Indii. Rok później, kiedy Włochy
przystąpiły do wojny, wszyscy obywatele włoscy zostali internowani, w tym także
Mario. Maria Montessori natomiast została zamknięta w domowym areszcie i
wypuszczona dopiero w dniu swoich 70 urodzin[6].
Mimo ciężkich wojennych
przeżyć, czas spędzony w Indiach uważała za bardzo szczęśliwy etap w swoim
życiu, gdyż wykształciła tam wielu montessoriańskich nauczycieli.
W 1946 roku Montessori
wróciła do swojego domu w Amsterdamie. Jej energia twórcza towarzyszyła jej do
samego końca, cały czas prowadziła kursy i publikowała.
Maria Montessori zmarła
06.05.1952 roku w Nordwijk w Holandii[7].
[1] K. S. Wennerström, M. B. Smeds,
tłumaczenie: I. Łabędzka – Karlöf, Pedagogika Montessori w przedszkolu i
szkole, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2009, s. 13.
[2] M. Miksza,
Zrozumieć Montessori, Oficyna wydawnicza „Impuls”, Kraków 2010, s. 15.
[3] E. Łatacz, Jak
wychowywać dzieci? Zarys teorii pedagogicznej Marii Montessori, Kraków 1995, s.
7.
[4] K. Skjöld Wennerström, M. Bröderman Smeds,
Pedagogika Montessori w przedszkolu i szkole, Wydawnictwo Impuls, Kraków 2009,
s. 13.
[5] Ibidem, s. 14.
[6] Ibidem, s. 15.
[7] G. Badura –
Strzelczyk, Pomóż mi zrobić to samemu, Idee – metody – inspiracje, wydawnictwo
Impuls, Kraków 1998, s. 20
