Biografia Marii Montessori

Maria Montessori urodziła się 31 sierpnia 1870 roku w małej miejscowości Chiaravalle we Włoszech. Była jedynaczką, jej rodzice mieli bardzo skrajne poglądy – ojciec był konserwatystą, matka natomiast była zwolenniczką nowoczesnego liberalizmu. Montessori była wspierana przez matkę zarówno w pracy, jak i na studiach[1].

W wieku dziesięciu lat Maria bardzo ciężko zachorowała. Jakby przeczuwając swoją misję do spełnienia do zmartwionej matki powiedziała: „Nie martw się mamo, ja nie mogę umrzeć, mam jeszcze tyle do zrobienia!”[2]. Intuicja ta rzeczywiście sprawdziła się, a świadomość ta dodawała Montessori sił w pokonywaniu życiowych barier. Ciągle zaskakiwała rodziców, nawet przy wyborze szkoły[3]. W wieku 12 lat zaczęła zastanawiać się nad studiami technicznymi, jednak dość szybko zorientowała się, że jej powołaniem jest medycyna. Już w 1896 roku Maria Montessori  jako pierwsza kobieta we Włoszech ukończyła medycynę i podjęła pracę naukową nad dziećmi upośledzonymi umysłowo. Obserwując dzieci umieszczone w szpitalach psychiatrycznych przeznaczonych dla dorosłych stwierdziła, że musi podjąć jakieś działania, aby przywrócić tym dzieciom chęć do życia[4].

Był to czas, w którym Montessori poznała Giuseppe Montesano. W 1898 roku urodziła syna, Mario, którego po licznych naciskach ze strony rodziców  oddała do rodziny zastępczej. Gdy Mario skoczył 15 lat, matka z synem pojednali się.

W celu pomocy dzieciom upośledzonym umysłowo Maria studiowała pracę dwóch Francuzów: Jeana Itarda i Eduardo Seguina, których metody wykorzystała w Rzymie, w instytucie dla dzieci upośledzonych umysłowo, w którym była szefem.

Pozytywne wyniki zachęciły Montessori do kontynuowania pracy także z dziećmi zdrowymi. Po skończeniu studiów antropologicznych Maria została dyrektorem przedszkola Casa dei Bambini w rzymskiej dzielnicy San Lorenzo do którego uczęszczało 60 dzieci w wieku od 3 do 6 lat. Maria Montessori poświęciła się tam obserwacji, co pomogło jej przekazywać wiedzę nauczycielom, których kształciła.

W 1929 roku Maria Montessori utworzyła, wspierane przez syna Międzynarodowe Stowarzyszeni Montessori AMI, które funkcjonuje do dziś. Zaczęto również otwierać coraz więcej szkół Montessori w różnych krajach z czego Montessori była bardzo dumna. Sytuacja polityczna we Włoszech sprowokowała Marię Montessori do zamieszkania w Hiszpanii.

W 1933 roku zostały zamknięte szkoły we Włoszech i Niemczech. W 1934 roku natomiast odbył się ostatni międzynarodowy kongres Montessori, w którym brał udział szwajcarski psycholog, Jean Piaget, który w przeciwieństwie do Montessori interesującej się zajęciami praktycznymi, poświęcał się badaniom naukowym i rozważaniom teoretycznym[5].

Wojna domowa w Hiszpanii  sprawiła, że Maria Montessori ponownie zmieniła miejsce zamieszkania i osiedliła się najpierw w Anglii, a na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej w Holandii. W 1939 roku wraz z synem Mario opuścili Europę i udali się do Indii. Rok później, kiedy Włochy przystąpiły do wojny, wszyscy obywatele włoscy zostali internowani, w tym także Mario. Maria Montessori natomiast została zamknięta w domowym areszcie i wypuszczona dopiero w dniu swoich 70 urodzin[6].

Mimo ciężkich wojennych przeżyć, czas spędzony w Indiach uważała za bardzo szczęśliwy etap w swoim życiu, gdyż wykształciła tam wielu montessoriańskich nauczycieli.

W 1946 roku Montessori wróciła do swojego domu w Amsterdamie. Jej energia twórcza towarzyszyła jej do samego końca, cały czas prowadziła kursy i publikowała.

Maria Montessori zmarła 06.05.1952 roku w Nordwijk w Holandii[7].

---

[1] K. S. Wennerström, M. B. Smeds, tłumaczenie: I. Łabędzka – Karlöf, Pedagogika Montessori w przedszkolu i szkole, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2009, s. 13.

[2] M. Miksza, Zrozumieć Montessori, Oficyna wydawnicza „Impuls”, Kraków  2010, s. 15.

[3] E. Łatacz, Jak wychowywać dzieci? Zarys teorii pedagogicznej Marii Montessori, Kraków 1995, s. 7.

[4] K. Skjöld Wennerström, M. Bröderman Smeds, Pedagogika Montessori w przedszkolu i szkole, Wydawnictwo Impuls, Kraków 2009, s. 13.

[5] Ibidem, s. 14.

[6] Ibidem, s. 15.

[7] G. Badura – Strzelczyk, Pomóż mi zrobić to samemu, Idee – metody – inspiracje, wydawnictwo Impuls, Kraków 1998, s. 20